De Europese Monetaire Unie is een nog nooit vertoonde exercitie. Overal is aan een monetaire unie (de invoering van één munt voor een bepaald gebied) een proces van langdurige staatsvorming voorafgegaan. Pas nadat de staat volledig was en centraal werd bestuurd werd er overgegaan op één munt.

De reden voor deze langdurige processen is dat er een minimum aan convergentie tussen de regionale economieën nodig is om het met één munt te kunnen stellen, (wil althans de rijkdom van het rijkste gebied niet weglekken naar de minder rijkere gebieden). De EMU gaat, als de elite van de EU zijn zin krijgt, van start zonder dat de economieën van de lidstaten in voldoende mate op elkaar aansluiten, zonder breed draagvlak onder de bevolkingen en zonder een volwaardige centrale staat. De kans dat dit project ontspoort is dus niet gering.

Het EMU-project is bovenal een project van de eurocratische elites in de landen van de lidstaten: los van het volk, politiek weinig geprononceerd en bepaald door technocratische criteria. Niets en niemand controleert de eurocratische elites, zij gaan hun gang alsof Europa hun persoonlijke eigendom is. Dat is niet zo en eens zullen zij daar, tot schade en schande van henzelf, maar ook tot die van de bevolkingen van de lidstaten, achter komen. Dan kan het puinruimen beginnen.

Pim Fortuyn, 1997. Via: vrijalmelo.nl