Nu dat ik hier zit, in het zonnige frankrijk, na dat ik het natte Nederland achter mijn heb gelaten, vraag ik mijn af waarom ik dit allemaal doe. Terug geworpen in de natuur met het aanzicht van de vergankelijkheid, vraag ik mijn des te meer waarom ik dit allemaal doe. Kijk om je heen en laat het tot je door dringen. Bijna niets is blijvend. Die kleine actie van die kleine mens zo als ik, foto, tekst, video en wat dan ook, zal niet langer voorbestaan dan 50 jaar als je geluk heb. De digitale storm van de vergankelijkheid, de nullen en enen zullen in korte tijden vergaan in volledige nullen. Het enige wat lange tijd bewaard blijft is goed bewaarde drukwerk van adel of van waarde, meer niet.
Onze stamhouders nemen de zaken over
ach ja alles is vergankelijk, dat soort gedachtens heb ik regelmatig. Juist wel goed om daar toch bij stil te staan
En toch denk ik dat je geniet van alles om je heen , de rust , de natuur ja zelfs een drupje regen veranderd dat dan niet. Geniet nog effe ervan en liefs van Roos.
Tja met zo'n rust daar ga je filosoferen:
maar weet "het enige wat constant is, is de verandering"…pfff zondagstekst waar is het tegeltje 😉
Prachtig die vergankelijkheid en weet je wat, over een jaar of wat ziet iemand brood erin en koopt dat bouwvallige hutje om daar tientallen jaren een heerlijke tijd in te gaan hebben (na een verbouwing wel te verstaan).
Vergankelijkheid is juist het mooie van het leven!
Zou het ?
trouwens wel een leuk hutje daaro 😉