Op een dag verhuist de kleine Wouter naar het platteland en koopt bij een oude boer een ezel voor 100 EUR.

De boer moet de ezel de dag erop bij Wouter thuis brengen.

Maar die bewuste ochtend:

– “Sorry jongen, maar ik heb slecht nieuws : mijn ezel lag deze ochtend dood toen ik hem wilde voederen.”

– “Wel dan, geef me gewoon mijn 100 EUR terug.”

– “Maar dat kan ik niet. Ik heb alles al uitgegeven .”

– “Wel goed dan, breng me dan toch die ezel maar.”

– “En wat ga je er wel mee doen, dan ?”

– “Wel, ik ga hem als prijs verloten in een tombola.”

– “Maar je kunt toch geen dode ezel verloten !”

– “Zeker weten van wèl !! Ik zal gewoon aan niemand zeggen dat ie dood is.”

Daarop bedenkt de boer dat het eigenlijk zijn probleem niet is, en vindt dat hij het voorstel van de jongen niet moet afkeuren.

En hij levert dus de dode ezel af bij de kleine Wouter.

Eén maand later loopt de boer nog eens bij de kleine Wouter langs :

– “En, jongen, hoe is het nu met mijn dode ezel afgelopen ?”

“Wel, zoals ik je al zei : ik heb hem verloot. Ik heb in het totaal 500 loterijbiljetten van 2 EUR/stuk verkocht, en uiteindelijk een winst behaald van 898 EUR !”

– “En is er dan niemand geweest die geprotesteerd heeft ?”

– “Alleen maar de winnaar. Maar ik heb hem onmiddellijk zijn 2 EUR teruggegeven, en klaar was kees !”

Epiloog : Ondertussen zijn de jaren voorbijgegaan.

Wouter is groot geworden en is nu minister van financiën !

En wij zijn de klos!

Gemaild en op aandringen van Robby V. geplaats

Foto : Hoever.nl